دیشب ، چشمم به پنجره بود و گوشم به آسمان ؛ که ببارد ... باران !

تو ، مثل همیشه کنارم نبودی و یادت بود . من ، به انتظار باریدن و باریدن آسمان ، دعای باران می خواندم و سجاده ام ، رو به پنجره گشاده بود و می خواندم و می خواندم ؛ دعایِ .... باران !‌

رو به کوه نشسته بودم و آسمان با من سرگرانی می کرد . زمزمه ی شبانه ام به گوش همیشه معمای هستی ، بی وقفه ادامه داشت و اشک ، به انتظار رعد بود که ببارد .... باران !‌

کنار پنجره ی انتظار ، دلم صدایت می زد و انعکاس صدایش در ازدحام صداهای گنگ زمینی گم می شد : (( مرا می شنوی ... ؟ )) اما انگار انتظارم بیهوده بود برای دیدن تو و .... باران !‌

انگار باید تاوان یک حس غریب را پس می دادم ، تاوان عشق را و بی تو بودن را و ندیدن تو و .... باران !‌

آخر مگر تو نمی دانستی که بزرگترین معصیت آزار عشق است ؟ پس این همه انتظار تا به کی ؟ تا کی باید ماند به امید روشنی ؟ تا آبی ، تا دریا ، چقدر باید رفت ؟ و چقدر مانده تا باریدنِ .... باران !‌

شب ، از نیمه گذشته بود و من ، هنوز تو را زمزمه می کردم . ” دعا کردیم بمانی و بیایی کنار پنجره ؛ و باران ببارد ... باران !‌ ”

دل شوریده ام ، تو را به آسمان و ابر را به تو قسم می داد که ببارد و بیایی ، بیایی و ببارد ... باران !

لحظه ها ، به سوی عمق انجماد می رفتند و من ، گمان می کردم که زندگی ، شاید ، تا صبح بیشتر نپاید ! بدون تو و ... باران !‌

بوی تلخ بی تو بودن می آمد ، تشنگی مزه مزه کردن شوری و گرمای اشک بر لبهایم ترک نشانده بود و من ، خورشید وار ، می سوختم برای رفع عطشم و همراهی تو و ... باران !‌

مشتی پر از ستاره برای وضویم برداشتم ، بغض نباریده ام را فرو خوردم و قاصدک نیامد و باز ، من بی خبر ماندم از تو و ... باران !   ‌

*

*

*

دیگر چاره ای برای گریه ام نبود ! سحر آمد ، آسمان نبارید ، تو نیامدی ، و مثل همیشه ، در وسیع ترین کنج این دنیا ، من تنها ماندم ، بی حضور تو و بارش آسمان و با یاد تو و امیدِ ... باران !‌

م . آرامش

http://shazdehkoochooloo.persianblog.com/