غزل های تو را هر لحظه و هر جا که می خوانم

خودم را از تو نه اما ؛ تو را از خویش می دانم

شروع بازی عشق است و من در دستهای تو

عروسک می شوم هر جور می خواهی برقصانم

پس از این در کنارت گریه را از یاد خواهم برد

اگر دریایی ام یا مثل رود از نسل بارانم

تو نازک تر نگفتی از گل و ما را نرنجاندی

چه شد آیا دلم آمد تو را ای گل برنجانم ؟

جوابت را که می دادم هراسی گنگ با من بود

و می گفتم که از عاشق شدن حتی پشیمانم

ولی حرف دلم با آنچه می گفتم تفاوت داشت

فقط می خواستم گاهی دلت را هم بلرزانم

گذشت از گریه کارت که برایم خنده آوردی

من اما خنده آوردم که چشمت را بگریانم

اگر در انزوای مرگ ، اگر در غربت تشویش

بدان هر جا که باشم با خیالت زنده می مانم ...

زن ، زیباترین زایش زندگی ست ... زاد روز زن زیبنده ی نام تمام زنان سرزمینم ...

خدا در انتهای آفرینش بود و عالم اتفاق افتاد

و شاید که خدا هم خسته بود از خود که آدم اتفاق افتاد

و زن هرگز نبود و عشق هم آری نبود آنجا ، که در یک آن

زنی پیدا شد و عشق آمد و رنج آمد و غم اتفاق افتاد

خدا تقدیر انسان را به عصیان کردن آغازید و از آن پس

شکوهش شد دو قسمت ، هم بهشت و هم جهنم اتفاق افتاد ...

چه فرقی دارد آخر سیب یا گندم ، زنی یا مار یا شیطان

که پیشانی نوشتت از ازل این بوده کان هم اتفاق افتاد

و خون حضرت هابیل ، برگ اول تاریخ انسان را

به امضایی ورق زد تا که یعنی مرگ آدم اتفاق افتاد ...

م . آرامش

 http://shazdehkoochooloo.persianblog.com