نازنینم سلام ، خوبی ؟ حال دلت خوب است ؟ فکرت چه می کند ؟

حال دل مرا نپرس که بی خبرم ... و حال فکرم را که در حوالی تو پرسه می زند ...

گفته بودم که حال خودم را نپرس ، یادت هست ؟ اما می خواهم حالا بپرسی ... می خواهم بدانی که حال (( مریم )) چگونه است ؟ بسیار خوب ، خودم می گویم . مدتی ست که مریم ، مریم نیست ... روحی ست سرگردان ، مرده ای ست متحرک ! عاشقی ست پریشان و گمنا می ست سرگشته و مبهوت !

... از چه برایت بگویم ؟ از درد بنویسم که می دانم تو هم داری ؟ از خنجر بنویسم که می دانم تو هم خورده ای ؟ از رنج بگویم ، که می دانم تو نیز برده ای یا از دل که می دانم تو هم سپرده ای ؟ از تِرک که تو هم خورده ای یا از زرد که تو نیز پژمرده ای ؟ از داغ دل که تو هم دیده ای یا از زخم که تو نیز چشیده ای ؟  ...

... از چه برایت بنویسم ؟ از هوای دلم که مدتی ست ابری ست یا از احوال چشمهایم که بارانی اند ؟ یادت هست در یکی از متن هایم نوشته بودم : ” چشمان من عمری ست آبستن اشک هستند با یک بغض نازا که صدای حنجره ام را خدشه دار کرده ... ” !؟ از هوای فکرم بگویم که توفانی ست یا از حال لحظه هایم که تشنه ی با تو بودن اند !؟ ...

... از چه برایت بخوانم ؟ از کتابهایی که مدتهاست گرد ، رویشان را گرفته و همین اطراف پراکنده اند یا از غم های دل تمامی کسانی که بی قرارند و پی بی قراری دلشان دنیا را بر هم می زنند !؟ از کتاب مقدس* برایت بخوانم که نوشته : ” و من / همه از جانب این رنج است / که گریانم / از چشم من و از نهان من / این خون است / که فواره می زند / مرا که دیری ست / از همگان دورم / دور ... ” یا از نوشته های تازه ام که همه نشان از دلتنگی دارند و اندوهی سرگردان که حرفهایم را هم مکدر کرده ... !؟

... از چه برایت تعریف کنم ؟ از زندگی که جاری ست و می گذرد چه بی من و چه با تو !؟ از لحظه که سوار باد شده و می تازد یا از شعر تازه ام که ” خسته از این غربت آباد و دلم جای دگر / این حوالی ، رهروی ، راهی و همراهی نبود ... ، از خنده ای برایت تعریف کنم که مدتهاست بر لب کسی نمی بینم یا از تنهائی که همنشین همیشگی روزها و شبهایم شده ؟ ...

... از عروج چشمهایم بگویم که به دنبال تو ، تمام آسمان را گشته یا از وجودم که سرشار از خراش است ؟ از روزگار بی ترانه بنویسم یا از عطر یادت که هنوز در خاطرم مانده !؟ از هوای پریدنم تعریف کنم که تصمیم گرفته ام غربتم را بروم یا از فاصله ی دستهایمان که به اندازه ی  دو رکعت نماز عشق است !؟ از کفش هایم که تنگ رفتن اند برایت بخوانم یا از ” درخت شاید و اما ” ، که تنها علاجش بذر ” کاش ” است ؟

... چند شبی ست که خوابهای شیشه ایم از ترس می شکنند ، کابوس و بختک به رؤیاهایم پنجه می کشند و من ، سنگ می شوم ! مثل دیشب ، برایت گفتم که ، گلویم پر از فریاد بود و لبانم دوخته ... و وای که چه تعبیری داشت خوابم : ” زدن یک پل تازه از دره ی مرگ تا... من ، دورتر از خودم ایستاده بودم و تو ، از خودت پرت شده بودی ... روحم ، بر فراز ابرها بود و جهان ، در سکوت ...

یادت می آید ، چند وقت پیش ، یک روز گفتم : ” احساس می کنم سیم های مغزم حسابی قاطی شده اند ، کاش می شد مخم را بشکافم ، مغزم را باز کنم و سیمهایش را درست و از روی قاعده کنار هم بچینم ” و تو ، فقط گفتی نگو ! نپرسیدی چه شده که قاطی کرده ام ، نگفتی دردت چیست ؟ نگفتی فریاد بکش ، هوار کن ! فقط گفتی : ” زخم آدم سرمایه س ، با کسی قسمتش نکن ! ” و نکردم ...

*********

... یادت هست ؟ قبلا در دستور زبان فارسی می گفتند اول نامه از این جمله استفاده نکنید : (( ملالی نیست ،‌ جز دوری شما ، که آن هم امیدوارم به زودی دیدار میسر گردد و روی ماه شما را از نزدیک زیارت کنم ... )) حالا من می خواهم بگویم : ” دیگر ملالی نیست جز هوای تازه ی کوچ که دلم قصد سفر کرده ... نمی گوید کجا ، فقط قصد رفتن دارد ... برایش تفالی می زنم به حضرت حافظ و پاسخ می دهد که – آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست / هر کجا هست خدایا ! به سلامت دارش . – و حالا ، این وقت شب ، بار و بندیلش را بسته و عزم رفتن کرده . چه بگویم جز اینکه به خدا بسپارمش و امید دیدارش بگویم ؟ چه بگویم جز اینکه مواظب خودش باشد و دل به نااهل نسپارد و راه بیگانه نرود و از خدا بخواهم که دمی تنهایش نگذارد ؟ چه از او بخواهم جز اینکه برایش دعا کنم سنگی سر راهش نباشد و گوش به نامحرمان نسپارد ؟ و ره توشه چه بگذارم برایش جز یاد خدا و عشق او ... چه چیز همرهش کنم جز لبخندی عمیق و حسی لطیف !؟ جز دعای خیرم ، و آبی که برای سلامت برگشتنش پشت سرش می ریزم ، چه بدرقه ی راهش کنم !؟ در این وانفسا که دوست را از دشمن تمایزی نیست ، چگونه نشان از دوست بدهمش ؟ چطور اعتماد کنم که راه را از بیراهه باز بشناسد ؟ چگونه حقیقت را بشناسانمش در حالیکه هنوز ، جای سیلی پنج حرف حقیقت بر صورتم جا خوش کرده و دروغ ، موذیانه پوزخند می زند ؟ در مرز بین دروغ و دروغ تر ... کدامین را انتخاب کنم !؟ ...

دیگر وقتی نیست ، زمان رفتن است ... چشمان و پیشانیش را می بوسم و یک آیة الکرسی می خوانم و آبی را که نشان از پاکی دارد ، پشت سرش می ریزم ... رفت ... حالا من مانده ام تنهای تنها ... او به دنبال گمشده اش رفت و من ماندم و من ... به سلامت ...

***********

حالا ، سطر ، سطر ذهنم خالی ست ... می خواهم به اندازه ی سهمی که هوایت را کرده ام ، قدم بزنم ... به خدای خوبمان می سپارمت گلکم ! فقط یادت باشد ، به مقدس ترین ها ، که به پای کسی نیفتی که زبانش برای گفتن ” دوستت دارم ” نمی چرخد ...ای رؤیای دور از دسترس من ! آخرین بهانه ام را برای با تو بودن ، برای همیشه ، خط می زنم ؛ نامه ام را هم به قاصدک می دهم برایت بیاورد . چشمان عزیزت را می بوسم ، به امید دیدار : مریم ، دختری از تبار مشرق زمین .

* از کتاب مقدس ، دفتر سوم ، باب اول ؛ مرثیه های ارمیای نبی .

دیشب ، دلم نشست و زار زار گریه کرد . دل من این طوری ست . گاهی می نشیند و برای خودش اشک می ریزد . این طور وقت ها ، من حسابی کسلم . بی حوصله ام . دوست دارم زمان زودتر بگذرد . دوست دارم هی نفس های عمیق بکشم و هوا را با تمام سبکی و پاکی و مهربانی اش ، تو بدهم .

دیشب ، دلم دست خودم نبود . اشک می ریخت و هی مرا بی حوصله تر می کرد . می دانستم دردش چیست . باز هم صبرش کم شده بود . باز هم بهانه ی تو را می گرفت . باز هم جا مانده بود . باز هم سنگین شده بود . باز هم نتوانسته بود کبوتر شود . آخر دل من بعضی وقت ها کبوتر می شود . پر می زند . می رود و بر شانه های خدا می نشیند . بعد ، هی با خدا از خودش ، از روزهایش ، از غصه ها و شادی هایش صحبت می کند . اما دیشب دلم شانه های خدا را فراموش کرد . غصه ها و حرف های دلش انبار شد ...

دیشب ، احساس کردم آسمان کمی دور از دسترس است . احساس کردم همه چیز طور دیگری ست . احساس کردم دیوارها هم بلندتر و نامهربان تر شده اند . دیشب ، زندگی به کام دلم زهر بود .

کاش این قدر از خودم بدم نمی آمد ! کاش همیشه با خدا کنار می آمدم ! راستی خدا که با همه کنار می آید ، خدا که در ازای یک قدم ما چند قدم به ما نزدیک می شود ، همیشه دست های کرمش گره گشای ماست ، خدا که هیچ وقت به بنده هایش بدی نمی کند و همیشه سیل خوبی ها و زیبایی ها از درگاهش بر سر ما جاری ست ، چرا نباید با این خدا کنار بیاییم ؟

گاهی احساس می کنم من بدم ؛ خیلی بد ، آن قدر بد که باید به حال خودم گریه کنم . زار بزنم . گاهی احساس می کنم به خودم ستم کرده ام . در حق خودم کوتاهی کرده ام .

دل من نازک است ، مثل آینه . وقتی توپ گناه به آن بخورد ، یک دفعه هزار تکه می شود . تا حالا بارها تکه تکه شده است . هر چند فرشته ها آن قدر مهربانند که هر بار نشسته اند و با حوصله تکه های دل مرا به هم چسبانده اند .

هر وقت از خودم بدم می آید ، هر وقت خودم را در کوچه ، پس کوچه های ناشناخته گم می کنم ، هر وقت یک پلیس اخمو از خیابان های آسمان می رسد ، موتورش را جلو من پارک می کند ، برگه ی جریمه ای به دستم می دهد ، بعد سرش را با افسوس تکان می دهد و لبش را با دندان می گزد ، آن وقت است که جرینگ ... صدای شکستن ، فضای کوچک دلم را پر می کند .

دیشب ، دلم یکهو لرزید ، غصه اش شد . نشست و زار زار گریه کرد . هی گریه کرد و گریه کرد . دلم گریه کرد و شکست و از هم پاشید و هزار تکه شد و باز گریه کرد و من زمزمه کردم خدا را و  ...

برایم دعا کن ! شاید باز خدا با من کنار بیاید . فرشته های مهربانش سر برسند و تکه های شکسته ی دلم را از نو بچسبانند . خدای دلرحم من ! رهایم نکن ... خواهش می کنم ...

م . آرامش

http://www.shazdehkoochooloo.persianblog.com