خوب من ، سلام .

... (( خوب بودن )) ، (( خوب شدن )) ، (( بهترین شدن )) . یادت هست چه قدر درباره ی این موضوع با هم حرف می زدیم ؟ چه قدر نقشه می کشیدیم ؟ چه قدر فکر می کردیم ؟ تو فکر می کنی همه ی آدم ها آنقدر به خوب بودن خودشان و راه های بهتر شدن اهمیت می دهند ؟ این چه سوالی ست !؟‌ حتما همین طور است . هر کسی می خواهد بهترین باشد و یا حداقل اینکه خوب باشد ؛ نه ؟ اما خب تفاوت در اینجاست که هر یک از ما ، راه خوب شدن را با احساس و درک و فهم و دانایی خود ، تفسیر می کنیم ؛ من یک طور ، تو جوری دیگر .

اما من و تو اصرار داشتیم که یک راه را برای رسیدن به خوبی ها پیدا کنیم ، یک راه را با هم طی کنیم ، درست با هم و همزمان گام برداریم . نه ؟ اصرار داشتیم که مثل هم باشیم ، یکی باشیم ، یک روح باشیم ، یک فکر داشته باشیم ، یک دل باشیم . اما یکی شدن حادثه ی ساده ای نبود ...

الان که بیشتر فکر می کنم و دقیق تر که ارزیابی می کنم ، درمی یابم در واقع این من بودم که خیلی اصرار داشتم همدل ، هم گام و یکی باشیم .

برای همین بود که اگر لحظاتی تو را در خودت می دیدم ، تصورم این بود که از هم دور شده ایم . اگر می دیدم که با کسی دیگر از دوستان حرف می زنی و او برایت درددل می کند ، غم دنیا بر دلم می نشست و فکر می کردم میان ما فرسنگ ها فاصله افتاده . تصور غلط من این بود که من و تو ، باید تمام حرف های گفتنی را فقط به هم بزنیم ، نه هیچ کس دیگر .

حالا اقرار می کنم که نادرست بود . احساسات و تصورات و برداشت من از همدلی نادرست بود . تصویر من از (( یکی شدن )) غلط بود ، غلط ! می فهمی !؟‌ اصلا یکی شدن محال است . آدم با خودش هم نمی تواند یکی شود ! یادت هست آخرین بار راجع به چه حرف می زدیم ؟ تغییر ؛ تحول ...

من و تو و همه ی آدم ها در حال تغییر هستیم و این بار برخلاف ظاهرش ، بسیار هم خوب است . برخلاف اینکه شاید در لحظه ی اول نوعی بی ثباتی را در ذهن تداعی کند ، اما در واقع کاملا سنجیده و منطقی ست و نشانه ی هویت و تشخص . باور کن اصلا این ها را به تمسخر نمی گویم . اعتقادات قلبی من است . می بینی چقدر بزرگ شده ام ؟ پوست انداخته ام . چندین لایه از روحم ورق خورده . حالا دیگر به استخوان وجودم نزدیک شده ام .

آدم ها ، همان گونه که گوش و چشم و صورت و دست و پاهای متفاوتی دارند ، روح و جان متفاوت تری هم دارند . حتی آدم های دو قلو هم کاملا به هم شبیه نیستند ؛ چه از نظر ظاهری و چه از نظر روحی . مطمئن باش به اندازه ی یک خردل هم که شده با هم تفاوت دارند .

به هر حال ، شاید لازم باشد از تو عذرخواهی کنم . من ، تا دیروز حتی ، برای همین (( یکی شدن ))‌ زیاد از تو دلگیر می شدم . خیلی وقت ها ابروهایم را در هم می کشیدم و کوچک ترین حرفی به زبان نمی آوردم تا تو دریابی که روی قانون دوستی پا گذاشته ای ، الفبای عهدمان را فراموش کرده ای و خلاصه اینکه از جاده ی همدلی منحرف شده ای .

حالا دیگر اندیشه هایم عوض شده . دوست داشتن ، مهر ورزی و یکی شدن کاملا از هم متمایز هستند . هر یک از ما می توانیم آدم های بسیاری را دوست بداریم . حتی می توانیم به انسان های زیادی مهر بورزیم . اما با هیچ کس نمی توانیم یکی شویم . هر کس باید راه خوب شدن را به تنهایی طی کند . مگر نه اینکه در آن روز بزرگ که از ما درباره ی زندگی و رفتارمان سوال می کنند ، باید به تنهایی پاسخ دهیم ؟ مگر نه اینکه هیچ کس مسوول عمل دیگری نیست ؟ مگر نه اینکه در آن روز ، تنهایی چنان فراگیر و وسیع است که نمی شود از آن گریخت ؟ آنچه از آن می گریزیم ، نزدیک ترین کسانمان هستند ؛ کسانی چون پدر ، مادر ، برادر ، خواهر و ... دوست !‌

بنابراین من باید به تنهایی برای خوب شدن تصمیم بگیرم . باید تنهای تنها راه بهتر شدن را بیابم . باید تنها تصمیم بگیرم . این من هستم که باید بین احساسات و مشغله ها و عواطف و کارهایم تعادل ایجاد کنم . در آخر ، این خودم هستم که باید تصمیم بگیرم چه کاری به صلاحم است . حتی اگر با ده ها نفر مشورت کنم ، حرف بزنم و همدلی کنم ، باز هم در نهایت ، خودم هستم که باید انتخاب کنم ، اما خودی که همیشه به خدای خود نگاه می کند ، نه !؟‌

به نظر تو این معنای توحید نیست ؟این مفهوم توکل نیست ؟ این تفسیر همان آیه ای نیست که (( و ما به انسان از رگ گردنش نزدیک تریم . )) ...

http://shazdehkoochooloo.persianblog.com

دیشب ، چشمم به پنجره بود و گوشم به آسمان ؛ که ببارد ... باران !

تو ، مثل همیشه کنارم نبودی و یادت بود . من ، به انتظار باریدن و باریدن آسمان ، دعای باران می خواندم و سجاده ام ، رو به پنجره گشاده بود و می خواندم و می خواندم ؛ دعایِ .... باران !‌

رو به کوه نشسته بودم و آسمان با من سرگرانی می کرد . زمزمه ی شبانه ام به گوش همیشه معمای هستی ، بی وقفه ادامه داشت و اشک ، به انتظار رعد بود که ببارد .... باران !‌

کنار پنجره ی انتظار ، دلم صدایت می زد و انعکاس صدایش در ازدحام صداهای گنگ زمینی گم می شد : (( مرا می شنوی ... ؟ )) اما انگار انتظارم بیهوده بود برای دیدن تو و .... باران !‌

انگار باید تاوان یک حس غریب را پس می دادم ، تاوان عشق را و بی تو بودن را و ندیدن تو و .... باران !‌

آخر مگر تو نمی دانستی که بزرگترین معصیت آزار عشق است ؟ پس این همه انتظار تا به کی ؟ تا کی باید ماند به امید روشنی ؟ تا آبی ، تا دریا ، چقدر باید رفت ؟ و چقدر مانده تا باریدنِ .... باران !‌

شب ، از نیمه گذشته بود و من ، هنوز تو را زمزمه می کردم . ” دعا کردیم بمانی و بیایی کنار پنجره ؛ و باران ببارد ... باران !‌ ”

دل شوریده ام ، تو را به آسمان و ابر را به تو قسم می داد که ببارد و بیایی ، بیایی و ببارد ... باران !

لحظه ها ، به سوی عمق انجماد می رفتند و من ، گمان می کردم که زندگی ، شاید ، تا صبح بیشتر نپاید ! بدون تو و ... باران !‌

بوی تلخ بی تو بودن می آمد ، تشنگی مزه مزه کردن شوری و گرمای اشک بر لبهایم ترک نشانده بود و من ، خورشید وار ، می سوختم برای رفع عطشم و همراهی تو و ... باران !‌

مشتی پر از ستاره برای وضویم برداشتم ، بغض نباریده ام را فرو خوردم و قاصدک نیامد و باز ، من بی خبر ماندم از تو و ... باران !   ‌

*

*

*

دیگر چاره ای برای گریه ام نبود ! سحر آمد ، آسمان نبارید ، تو نیامدی ، و مثل همیشه ، در وسیع ترین کنج این دنیا ، من تنها ماندم ، بی حضور تو و بارش آسمان و با یاد تو و امیدِ ... باران !‌

م . آرامش

http://shazdehkoochooloo.persianblog.com/